ORezaO

حسد چه می‌بَری ای سست‌نظم بر حافظ ؟ / قبولِ خاطر و لطفِ سخن، خداداد است

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

برو به کارِ خود ای واعظ، این چه فریاد است ؟ / مرا فتاد دل از ره، تو را چه افتادَه است ؟

اگرچه مستیِ عشقم خراب کرد، ولی / اساسِ هستیِ من زآن خراب، آباد است

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

آنکه ناوک بر دلِ من زیرچشمی می‌زند / قوتِ جانِ حافظش در خندۀ زیرِ لب است

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

ز دستِ جَورِ تو گفتم ز شهر خواهم رفت / به خنده گفت که حافظ برو، که پایِ تو بست ؟

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریدۀ عالَم دوامِ ما

ای باد اگر به گلشنِ احباب بگذری / زنهار، عرضه دِه برِ جانان پیامِ ما،

گو نامِ ما ز یاد به‌عمدا چه می‌بَری ؟ / خود آید آنکه یاد نیاری ز نامِ ما

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

ای فروغِ ماهِ حُسن از رویِ رخشانِ شما / آبرویِ خوبی از چاهِ زنخدانِ شما، عزمِ دیدارِ تو دارد جانِ بر لب آمده / بازگردد یا برآید، چیست فرمانِ شما ؟ بخت خواب‌آلودِ ما بیدار خواهد شد مگر / زآنکه زد بر دیده آبی رویِ رخشانِ شما با صبا همراه بفرست از رُخت گل‌دسته‌ای / بو که بویی بشنویم از خاکِ بُستانِ شما دل خرابی می‌کند، دلدار را آگه کنید / زینهار، ای دوستان جانِ من و جانِ شما   ( غزلیّات حافظ ) ORezaO...

سخن گفتی فردوسی از دنیا و زودگذری آن و آز و طمع   جهان چون به زاری برآید همی / بد و نیک روزی سر آید همی چو بستی کمر بر درِ راهِ آز / شود کارِ گیتیت یکسر دراز به یک روی جُستن بلندی سزاست / اگر در میانِ دمِ اژدهاست و دیگر که گیتی ندارد درنگ / سرایِ سپنجی چه پهن و چه تنگ پرستندۀ آز و جویایِ کین / به گیتی ز کس نشنود آفرین سرِ مایۀ مردِ سنگ و خرد / ز گیتی بی‌آزاری اندرخورد درِ دانش و آنگهی راستی / گر این دو نیابی روان کاستی چو دانی که بر تو نماند جهان / چه پیچی تو زآن جایِ نوشین روان بخور آنچه داری و بیشی مجوی / که از آز کاهی همی آبروی   ( شاهنامه فردوسی بزرگ )   در بیت او ORezaO...

ساقیا آمدنِ عید مبارک بادت / و آن مواعید که کردی مَرَواد از یادت

در شگفتم که در این مدّتِ ایّامِ فراق / برگرفتی ز حریفان دل و، دل می‌دادت

شادیِ مجلسیان در قدم و مقدمِ توست / جایِ غم باد هر آن دل که نخواهد شادت

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

حافظ از بادِ خزان در چمنِ دهر مَرَنج / فکرِ معقول بفرما، گُلِ بی‌خار کجاست ؟

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

باده‌نوشی که در او روی و ریایی نبوَد / بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست

فرضِ ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم / و آنچه گویند روا نیست، نگوییم رواست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

چو بشنوی سخنِ اهلِ دل، مگو که خطاست / سخن‌شناس نه‌ای جانِ من، خطا اینجاست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

از این رِباطِ دو در چون ضرورت است رحیل / رِواق و طاقِ معیشت، چه سربلند و چه پست

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش / که نیستی است سرانجامِ هر کمال که هست

به بال و پر مرو از ره، که تیرِ پرتابی / هوا گرفت زمانی، ولی به خاک نشست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

آخِر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست / وز بهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

بازآی که بازآید عمرِ شدۀ حافظ / هر چند که ناید باز تیری که بشد از شَست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

سرشکِ من که ز طوفانِ نوح دست بَرَد / ز لوحِ سینه نیارَست نقشِ مهرِ تو شُست

بکُن معامله‌ای، واین دل شکسته بخر / که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

به صدق کوش که خورشید زاید از نفَست / که از دروغ سیه‌‎روی گشت صبحِ نخست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...